Στην περίπτωση που ο εργοδότης εμποδίζεται προσωρινά ή οριστικά να δεχθεί την εργασία του εργαζoμένου από λόγους οφειλόμενους σε ανώτερη βία, αυτός δεν καθίσταται υπερήμερος περί την αποδοχή της προσφερόμενης εργασίας και, κατ’ ακολουθίαν, απαλλάσσεται από την υποχρέωση προς καταβολή του μισθού προς τον προσφέροντα την εργασία του μισθωτό (κανόνας που καθιερώνεται εξ αντιδιαστολής των προβλεπόμενων στις διατάξεις του 656 Α.Κ.).
Οπότε, σε περιπτώσεις αδυναμίας των επιχειρήσεων να λειτουργήσουν, καθώς και των εργαζομένων να προσέλθουν στην εργασία τους, ισχύουν τα ακόλουθα:
α) Όταν η επιχείρηση δεν λειτούργησε, λόγω ανωτέρας βίας και οι εργαζόμενοι δεν προσήλθαν στην εργασία τους για το ίδιο γεγονός, έχουν εφαρμογή οι διατάξεις του άρθρου 380 Α.Κ., σύμφωνα με τις οποίες, «αν η παροχή από έναν από τους συμβαλλόμενους (εργοδότη ή μισθωτό) είναι αδύνατη συνεπεία γεγονότος, για το οποίο δεν έχει ευθύνη, απαλλάσσεται και ο άλλος από τους συμβαλλόμενους της αντιπαροχής» (δηλαδή υπάρχει κοινή απαλλαγή).
β) Όταν η επιχείρηση λειτούργησε κανονικά και κάποιος εργαζόμενος δεν κατόρθωσε να μεταβεί στην εργασία του, παρά την καταβληθείσα από μέρους του προσπάθεια, λόγω ανωτέρας βίας, του οφείλεται ο μισθός της ημέρας εκείνης (657 Α.Κ.).
